Les krijg je in iets wat je nog niet kan en wel zou willen kunnen. Vaak hoor ik mensen op hun eerste naailes dan ook wat verlegen zeggen dat ze absolute beginners zijn. In het leren van een nieuwe vaardigheid worden we onherroepelijk geconfronteerd met onvermogen. Niemand leert in een keer fietsen en zo is het ook met maken. En dat kan best kwetsbaar voelen, voor de een meer dan voor de ander. Want welke ruimte geef jij jezelf om fouten te maken? Wanneer is iets goed genoeg? En wat als je hoofd sneller gaat dan je handen kunnen?
Ik heb een heleboel kledingstukken gemaakt in mijn leven en nog nooit is er een “foutloos” geweest. Ik ken de frustraties. Wekelijks zie ik de emoties die het leerproces met zich meebrengt weerspiegeld in mijn leerlingen. Het oefenen in geduld en ook het bloeien van trots wanneer iets wat moeilijk leek, ineens makkelijk blijkt te zijn. In de lessen combineer ik mijn kennis van het ambacht kleermaken met mijn kennis van lichaamsgerichte psychotherapie. Zucht, wat een fijn werk…
Wat een mooi stukje tekst!